بازیگر آمریکایی همه را شوکه کرد | ما بدبختی را تحمل می‌کنیم...
تاریخ انتشار: ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۷۸۷۲۲۸
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از ورایتی، شان پن روز پیش روی فرش قرمز جشنواره کن هفتاد و ششم رفت که میزبان چهره‌ها و عوامل فیلم «مگس‌های سیاه» بود.
«مگس‌های سیاه» با بازی شان پن و تای شریدان درباره امدادگران فوریت‌های پزشکی است که پنج‌شنبه با نمایش صحنه‌هایی خشن در اولین اکران جهانی خود جشنواره فیلم کن را به هم زد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
مغزهای پاشیده، سگ‌های مرده، معتادی که با سوزن آویزان از بازویش زایمان می‌کند؛ همه و همه بخشی از انبوهی از وحشتی است که پن و شریدان در نقش ۲ امدادگر کهنه‌کار و تازه کار در آتش‌نشانی نیویورک با آن روبرو می‌شوند.
تماشاگران ۵ دقیقه فیلمی را که پر از واقعیت ناب بود تشویق کردند؛ فیلمی که در آن شان پن خسته به شریدان می‌گوید: «ما بدبختی را تحمل می‌کنیم». اما به نظر این دست کم گرفتن هرج و مرجی است که محله به محله در پرتره‌ای از یک شهر نابخشوده چهره می‌کند.
در «مگس‌های سیاه» شریدان در نقش اولی کراس، یک امدادگر جوان در شهر نیویورک که امدادگری باتجربه‌تر به نام روتکوفسکی با بازی پن راهنمایی‌اش می‌کند، بازی می‌کند. این دو در طول شیفت کاری خود با خشونت شدیدی روبه‌رو می‌شوند، از زخم‌های خونین گلوله گرفته تا صحنه‌های آزاردهنده از خشونت خانگی و حاملگی‌هایی که زندگی مادر را تهدید می‌کنند. اولی با دیدن این صحنه‌ها باورهایش درباره مرگ و زندگی را زیر سوال می‌برد. مایک تایسون بوکسور افسانه‌ای نیز در این فیلم در نقش رییس و افسر برتر پن بازی می‌کند.
شان پن که با کن غریبه نیست، هوادارانی را که به محض ورود او به محوطه کن ایستاده بودند هیجان زده کرد، اما شریدان بازیگر «بازیکن شماره یک آماده» جمعیت را به خروش آورد. تماشای سکانس پایانی غم‌انگیزی که در خلال تیتراژ نمایش داده می‌شود تصویرگر آمار خودکشی در میان جامعه اورژانس است که مرگ بیماران را حتی گاهی تحت‌شعاع قرار می‌دهد.
این فیلم پس از اعلام اسامی حاضران بخش رقابتی یکی از ۲ فیلمی بود که به این بخش افزوده شد تا در برابر فیلم‌های چهره‌هایی چون تاد هاینز، وس اندرسون و … برای کسب نخل طلا رقابت کند.
پن تاریخچه تا حدودی پیچیده در کن دارد؛ کارگردانی او برای «آخرین چهره» که در آن در مقابل شارلیز ترون بازی کرد، یکی از فیلم‌های خیلی منفی جشنواره فیلم کن ۲۰۱۶ بود، در حالی که فیلم «روز پرچم» در سال ۲۰۲۱ که در آن مقابل دخترش دیلن پن بازی کرد، هم با سکوت روبه‌رو شد.
شریدان به تازگی به ورایتی گفته از فرصت بازی مقابل پن استفاده کرده و آن دو برای ایفای نقششان حتی در مورد دنیای واقعی امدادگران شهر نیویورک تحقیق کردند.
این اولین ساخته آمریکایی ساوار کارگردان و فیلمنامه‌نویس ۵۴ ساله فرانسوی است. وی سال ۲۰۰۸ با فیلم «جانی مدداگ» برنده بخش نوعی نگاه شده بود و سال ۲۰۱۷ نیز با فیلم «نیایش پیش از سپیده‌دم» در بخش نمایش نیمه شب جشنواره حضور داشت.
فیلمنامه فیلم ساوار نوشته رایان کینگ و بن مک‌براون است که با اقتباس از رمانی به قلم شانون برک، که از تجربیات خود به عنوان تکنسین فوریت‌های پزشکی در نیویورک الهام گرفته، خلق شده است. ابتدا مل گیبسون برای این فیلم انتخاب شده بود و بعد شان پن جایگزین وی شد.
در «مگس‌های سیاه» کاترین واترستون، مایکل پیت و راکل ناو دیگر بازیگران را تشکیل داده‌اند.
کد خبر 761432 منبع: مهر برچسب‌ها سینمای جهان خبر مهم جشنواره کن بازیگران سینما و تلویزیون جهانمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: سینمای جهان خبر مهم جشنواره کن بازیگران سینما و تلویزیون جهان مگس های سیاه شان پن
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۷۸۷۲۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
حرف‌های جنجالی بازیگر مشهور که صداوسیما اصلا قبول ندارد
اعتماد نوشت: بهنام تشکر به‌تازگی در برنامه «زودیاک» که در شبکه نمایش خانگی پخش می‌شود، حضور یافته و از بازیگران اصلی است.
گفت‌وگوی زیر به این مناسبت با او انجام شده است.
دلیل حضورتان در برنامه زودیاک، علاقه به بازی مافیاست یا حضور در یک گیم شو به عنوان یک تجربه متفاوت در قالب تصویر؟
من بازی مافیا را دوست دارم و از اولین نفراتی بودم که در تلویزیون مافیا اجرا کردم و گاد بازی بودم. هرچه سری‌های جدیدتری از مافیا تولید شد، نقش‌های بیشتری روی کار آمد که برای من جذاب بود. زودیاک هم سناریوی جذاب و متفاوتی داشت و وقتی دوستان دعوت کردند تصمیم گرفتم که در برنامه زودیاک باشم.
گرداندن بازی مافیا را بیشتر دوست دارید یا بازی کردن را؟
گرداندن بازی را بیشتر دوست دارم. اینکه سفید باشم برایم لذتبخش‌تر است.
نظرتان در مورد مدل اجرا و گردانندگی محمد بحرانی در زودیاک چیست؟
محمد را خیلی زیاد دوست دارم و به نظرم در هر جایی که قرار می‌گیرد، مخاطب همراهش است. فکر می‌کنم در فصل اول زودیاک، کمی با احتیاط گرداندن بازی را پیش می‌برد و مراعات بازیکن‌ها را می‌کرد. اطمینان دارم که خودش هم به این فکر کرده و در فصل دوم، به تغییر مدل گردانندگی بازی فکر کرده است.
از تجربه کار در نمایش خانگی و تفاوتش با تلویزیون بگویید؟
من تقریبا جزو اولین نفراتی بودم که نمایش خانگی را با سریال ساخت ایران تجربه کردم. ساخت ایران اولین سریالی بود که به صورت دی وی دی منتشر شد. این دو مدیا، تفاوت‌های مشخصی دارند. محدودیت‌های صدا و سیما، فیلمنامه‌هایی که تثبیت می‌کند، ناظران پخشی که دارد با نمایش خانگی متفاوت است. فضای کار در پلتفرم‌ها راحت‌تر است و به این واسطه، کارگردان‌ها، نویسنده‌ها به تبع آن بازیگران دست‌شان در کار بازتر است. این‌ها مواردی است که همه می‌دانند و البته خیلی هم پیچیده نیست.
به عنوان کسی که بخش زیادی از تجربیات کاری‌اش را به نقش‌آفرینی در سریال‌های تلویزیون اختصاص داده، ممکن است که شما هم مثل خیلی‌ها، نگران حال این روز‌های تلویزیون باشید. از نظر شما تلویزیون چطور می‌تواند به وضعیت سابقش برگردد؟
تلویزیون باید به همه نظرات مردم توجه کند و برای همه اقشار مردم برنامه بسازد، نه فقط برای عده‌ای خاص. مدیران تلویزیون فعلی، تمرکزشان را بر چیز‌هایی گذاشته‌اند که فقط و فقط خودشان قبول دارند در حالی که خودشان هم خیلی خوب می‌دانند که بخش زیادی از مخاطب‌شان را از دست داده‌اند و به نظر می‌رسد که با این شیوه‌ای که پیش می‌روند، خیلی هم برای‌شان مهم نیست. امیدوارم که این مدیران عزیز، تجدیدنظری در روند سیاستگذاری‌شان داشته باشند که تلویزیون مثل دهه هشتاد یا حتی اوایل دهه نود، دوباره به اوج خودش برگردد و با سریال‌های پرطرفداری مثل ساختمان پزشکان و دودکش و باقی سریال‌های خوب و موفق، مردم و مخاطب را برای خودش حفظ کند. من فکر می‌کنم مردم هنوز هم انتظار دارند تلویزیون به رسانه اصلی و ملی همه افراد جامعه تبدیل شود.
به سریال ساختمان پزشکان اشاره کردید؛ تیم سازنده این سریال، تجربیات خوبی در تلویزیون رقم زدند. به نظرتان جای خالی چهره‌های دهه‌های قبل چقدر در تلویزیون احساس می‌شود؟
به نظرم بیشتر از جای خالی کسانی که در آن سریال‌ها یا برنامه‌ها کار می‌کردند، جای خالی برنامه‌های‌شان احساس می‌شود. این وضعیت، نتیجه مدل تصمیم‌گیری فعلی است. اتفاقا همان عوامل الان تجربیات‌شان بیشتر شده و ممکن است در شرایط مطلوب، خیلی بهتر از قبل کار کنند. باز هم تأکید می‌کنم که تصمیمات تلویزیون مهم است و به نظرم خیلی هم جرات و جسارت ویژه‌ای نمی‌خواهد. به هر حال آن برنامه‌ها و سریال‌های خیایان خلوت کن در همین تلویزیون، تولید و پخش شده‌اند.
ترجیح‌تان کار در فضای کمدی است یا جدی؟
در حال حاضر به فضای کمدی نمی‌توانم فکر کنم و راستش اصلا کمدی در من گم شده و دلایلش را هم همه می‌دانیم. اما به دور از شرایط فعلی، فضای جدی و درام را بیشتر دوست دارم.
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند